Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν! Εμπιστευτική επιστολή σε γονείς που σκέφτονται
Νίκος Σιδέρης
Μεταίχμιο, 2009
136 σελίδες
8,10 €
Ο ψυχίατρος Νίκος Σιδέρης έγραψε ένα βιβλίο με τον πολύ «πιασάρικο» τίτλο «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!». Το βιβλίο σκαρφάλωσε γρήγορα στη λίστα των μπεστ σέλερ γιατί φαίνεται ότι ανταποκρίνεται σε μία πολύ πραγματική ανάγκη των γονιών: πώς να χειριστούν τα παιδιά τους σε αυτή την δύσκολη εποχή, που επιπλέον είναι η εποχή των ειδικών. Όμως, η ανάγνωσή του βιβλίου αφήνει ανάμικτα συναισθήματα, τόσο στον γονιό όσο και στον αναγνώστη.
Βασική θέση του βιβλίου, η οποία επαναλαμβάνεται δεκάδες φορές, είναι ότι ο ψυχολόγος χρειάζεται μόνον σε 1 από τις 10 περιπτώσεις. Για όλες τις υπόλοιπες οι γονείς είναι απόλυτα επαρκείς, ΑΝ κάνουν καλά την δουλειά τους. Αυτό το μεγάλο αν, ο συγγραφέας το θεωρεί σχεδόν δεδομένο και εύκολα κατορθωτό. Οι γονείς: 1) ΑΝ εφαρμόσουν κανόνες και 2) ΑΝ έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, και 3) ΑΝ είναι παρόντες, φτάνουν και περισσεύουν. Είναι, όχι οι τέλειοι, αλλά αρκετά καλοί γονείς, όπως έλεγε και ο Γουίννικοτ.
Όμως η ζωή και ο κόσμος έχουν αλλάξει, και το έργο του γονιού δεν είναι τόσο απλό. Προσωπικά δεν νομίζω ότι οι γονείς που δυσκολεύονται αρκετά δεν μπορούν με την μία να πάνε πίσω και να ξαναγίνουν γονείς. Σίγουρα έχουν «παραμελήσει» το γονεϊκό τους έργο. Σίγουρα παρασύρονται και οι ίδιοι από τις Σειρήνες της νέας μας κοινωνίας και την υπερμεγέθυνση του εγώ και των αναγκών του. Επιπλέον δε έχουν και μία τεράστια πίεση από την Δυτική μας κοινωνία – την οποία, en passant, αναγνωρίζει ο συγγραφέας– για το πολιτικά ορθό μεγάλωμα των παιδιών τους. Συνέβη λοιπόν κάτι σημαντικό, χωρίς να το καταλάβουν. Και τότε λοιπόν, με όλα αυτά στην πλάτη τους, σίγουρα δεν μπορούν να επανέλθουν και να είναι οι αποτελεσματικοί γονείς, έτσι απλά και φυσιολογικά. Χρειάζονται βοήθεια.
Το βιβλίο αυτό, το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα καλογραμμένο, προσπαθεί να δώσει βοήθεια. Την δίνει προς την σωστή γενική κατεύθυνση, αποενοχοποιώντας τους γονείς, αν και την δίνει σχηματικά και μάλλον λειψά. Φαίνεται όμως ότι οι γονείς, και όχι τα παιδιά, είναι εκείνοι χρειάζονται ψυχολόγο και αρκετή βοήθεια, προκειμένου να αποκτήσουν πυξίδα και να προσανατολιστούν για να κάνουν την δουλειά τους αποτελεσματικά. Το ποιος θα τους την δώσει είναι το ζητούμενο.
