Πεσμαζόγλου 5
Νόρντοστ, του Τόρστεν Μπουχστάινερ
Νόρντοστ, του Τόρστεν Μπουχστάινερ
Σκηνοθεσία: Ν. Χατζόπουλος
Παίζουν: Μ. Παπαδημητρίου, Αλ. Σακελλαροπούλου, Σ. Σεϊρλή
Διάρκεια: 90'
Το θέατρο; Μια παρωχημένη ιστορία. Ένα μέρος που πάνε οι γέροι, ή σε κάθε περίπτωση οι μεσήλικες, για να δούνε τι; Κάτι που μπορεί να δείξει καλύτερα ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το βίντεο. Κάτι παλιομοδίτικο. Πιο κοντά την τραγωδία, στην αρχαιότητα, παρά στις μέρες μας. Λάθος. Αν πιστεύετε κάτι τέτοιο πηγαίνετε τώρα στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, στη Στοά του Βιβλίου και δείτε το Νορντοστ. Το σκηνικό λιτό – τρεις άσπρες καρέκλες. Οι ηθοποιοί: τρεις γυναίκες που βρίσκονται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου στη σκηνή. Και τι λένε; Αφηγούνται μια ιστορία, ένα πραγματικό γεγονός, φριχτό αφ αυτού. Τότε, το 2002, όταν γύρω στους 40 Τσετσένους αντάρτες (άντρες και γυναίκες) μπήκαν στο θέατρο Ντουμπρόβκα της Μόσχας, που έπαιζε το μιούζικαλ Νόρντοστ, και κράτησαν ομήρους 800 ανθρώπους, θεατές και ηθοποιούς για τρεις μέρες, μέχρι που οι ρώσικες δυνάμεις ασφαλείας, που αν υπήρχε Νόμπελ βαρβαρότητας σίγουρα θα το κέρδιζαν, διοχέτευσαν ένα χημικό αέριο (ή αναισθητικό, κανείς δεν ξέρει μέχρι σήμερα), μπήκαν στο κτίριο και σκότωσαν όλους τους τρομοκράτες – εκτός από δυο που διέφυγαν – και 129 όμηρους.
Η μία είναι μια απλή γυναίκα, που όταν οι Ρώσοι σκοτώνουν τον άντρα της, γίνεται τρομοκράτισσα, μία «μαύρη χήρα» στην ομάδα του Μοβσάν Μπαράγιεφ, του αρχηγού αυτής της τρομοκρατικής ενέργειας. Η άλλη είναι γιατρός, που έχασε τον άντρα της (πρώτα ψυχικά και μετά σωματικά) εξαιτίας του πολέμου της Τσετσενίας. Και η τρίτη μία Ρωσίδα λογίστρια που πήγε μαζί με τον άντρα της να δει την παράσταση. Διηγούνται ταυτόχρονα την ιστορία, και με όλα τα αναγκαία φλας μπακ, που δεν κουράζουν.
Εξαιρετικό θεατρικό έργο του Τόρστεν Μπουχστάινερ, με μία μεγάλη μαεστρία αφήγησης που σε καθηλώνει. Νοιώθεις τον τρόμο και την αγωνία, μυρίζεις τον ιδρώτα, συναισθάνεσαι την άκρατη αναλγησία της κρατικής εξουσίας. Και οι τρεις γυναίκες, η Μάνια Παπαδημητρίου (η Τσετσένα παρασκευάστρια, και τρομοκράτισσα), η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου (η Λετονή γιατρός), και η Σοφία Σεϊρλή (η Ρωσίδα λογίστρια) είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Η σκηνοθεσία του Νίκου Χατζόπουλου λειτουργεί άψογα, χωρίς υπερβολές (που θα ήταν πειρασμός σε ένα τέτοιο έργο).
Μία φίλη, που έχει ζήσει στην Ρωσία αρκετά χρόνια και παρακολούθησε το έργο, μου έλεγε ότι οι Ρωσίδες και οι Τσετσένες ποτέ δεν θα χειρονομούσαν, ούτε θα μιλούσα έτσι. Σύμφωνοι, αλλά τότε το έργο θα ήταν ίσως τεχνικά λίγο πιο άψογο, αλλά συναισθηματικά πολύ πιο απόμακρο στον Έλληνα θεατή.
Εξαιρετικό θεατρικό έργο του Τόρστεν Μπουχστάινερ, με μία μεγάλη μαεστρία αφήγησης που σε καθηλώνει. Νοιώθεις τον τρόμο και την αγωνία, μυρίζεις τον ιδρώτα, συναισθάνεσαι την άκρατη αναλγησία της κρατικής εξουσίας. Και οι τρεις γυναίκες, η Μάνια Παπαδημητρίου (η Τσετσένα παρασκευάστρια, και τρομοκράτισσα), η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου (η Λετονή γιατρός), και η Σοφία Σεϊρλή (η Ρωσίδα λογίστρια) είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Η σκηνοθεσία του Νίκου Χατζόπουλου λειτουργεί άψογα, χωρίς υπερβολές (που θα ήταν πειρασμός σε ένα τέτοιο έργο).
Μία φίλη, που έχει ζήσει στην Ρωσία αρκετά χρόνια και παρακολούθησε το έργο, μου έλεγε ότι οι Ρωσίδες και οι Τσετσένες ποτέ δεν θα χειρονομούσαν, ούτε θα μιλούσα έτσι. Σύμφωνοι, αλλά τότε το έργο θα ήταν ίσως τεχνικά λίγο πιο άψογο, αλλά συναισθηματικά πολύ πιο απόμακρο στον Έλληνα θεατή.
