Ο Μάστορης Γεφυροποιός

Συνομιλίες με το Φως

Μέγαρο Μουσικής

Σάββατο, 5 Φεβρουαρίου 2011

Ένα αρχέγονο φως έλουσε χθες, Σάββατο 5 Φεβρουαρίου, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο Γιώργος Γραμματικάκης, μάστορης γεφυροποιός της επιστήμης με την τέχνη, ξετύλιξε την ιστορία του Σύμπαντος σε ένα απολαυστικό θέαμα με λόγο, μουσική και εικόνα. Στις «συνομιλίες του με το φως», με ένα φόντο από υπέροχες εικόνες που μας δώρισαν τα διαστημικά τηλεσκόπια, κατέγραψε την πορεία που κάνουν τα αγέραστα φωτόνια, που δημιουργήθηκαν με την Μεγάλη Έκρηξη και από τότε, 14 δισεκατομμύρια χρόνια μετά, ταξιδεύουν αέναα στις εσχατιές του Σύμπαντος, αλλά βρίσκονται και παντού, ανάμεσά μας. Τόσο κοντά μας, που «αν κλείσουμε τη φούχτα μας, θα αιχμαλωτίσουμε καμιά εκατοστή από δαύτα».

Σ’ αυτή την γοητευτική πορεία στο χρόνο, από το άχρονο μέχρι το σημερινό, αρωγοί ήταν οι κορυφαίοι μουσικοί Ντέιβιντ Λιντς, Γιώτης Κιουρτσόγλου και Οδυσσέας Γραμματικάκης, που αυτοσχεδιάζοντας συνόδεψαν την αφήγηση με ήχους αγνούς και ευαίσθητους. Ουσιαστική και η παρουσία της Αλεξίας Καλτσίκη που από την Κόμη της Βερενίκης, το παλιό βιβλίο του Γραμματικάκη που αντέχει στο χρόνο σαν το καλό κρασί, απήγγειλε ένα ποίημα:

...Στο Σύμπαν περιέχεται το καθετί, είπε ο Καθηγητής της Κοσμολογίας.

Ο 'Ήλιος, η Σελήνη και οι ωκεανοί της Γης
γύρω από τον 'Ήλιο περιστρέφονται οι πλανήτες
οι φέροντες τα ονόματα αρχαίων Θεών.
Πιο μακριά εκτείνονται οι Αστερισμοί του Αιγόκερω και του Τοξότη.
Το Σύμπαν περιέχει επίσης τους γαλαξίες και τους κομήτες
ωχρούς αστέρες νετρονίων και τα νεφελώματα
και ακόμη, Μαρία, περιέχει εσένα
εμένα και λέξεις όπως «αγάπη» ή «της απουσίας».
Λάμψεις ακανόνιστες φωτίζουν τις γωνιές του Σύμπαντος
άγνωστα σωματίδια διαπερνούν την έκτασή του
και το φως των άστρων, είπε ο κύριος Καθηγητής,
φθάνει σε μας ύστερα από εκατομμύρια χρόνια·
...

Παρά τις ελάχιστες αμήχανες στιγμές, που μοιραία παρεισφρέουν όταν μια τέτοια αφήγηση παρουσιάζεται σε μια θεατρική σκηνή, ο θεατής φεύγει γέματος, νιώθοντας ότι έχει παρακολουθήσει κάτι διαφορετικό, ένα θέαμα που έχει φτιαχτεί μαστορικά, πέτρα-πέτρα -- και όχι έναν αρτιστικό πασατέμπο για λαϊκή κατανάλωση. Αισθάνεται -- με όλες του τις αισθήσεις -- ότι έχει κερδίσει κάτι σημαντικό, ότι έχει ακούσει για «θαυμαστά πράγματα που πλέον δεν δυσκολεύεται να τα πιστέψει».