Σκηνοθεσία: Αντώνης Καφετζόπουλος.
Παίζουν: Γ. Κοτανίδης, Σμ. Σμυρναίου, Εύa Κοτανίδη, Ιζ. Κογεβίνα, Θ. Δήμου.
Σκηνικά- κοστούμια: Μ. Τρικεριώτη.
Δυστυχώς ο Απόστολος Δοξιάδης δεν μπόρεσε να επαναλάβει μία προηγούμενη του επιτυχία. Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ ήταν μία γοητευτική ιστορία με όλα τα συστατικά της συνταγής στις σωστές ποσότητες: δραματουργία και πλοκή, χαρακτήρες, επιστημονικό ενδιαφέρον, διάρκεια. Δίκαια λοιπόν σκαρφάλωσε στην ελληνική (αλλά και ξένη) λίστα των μπεστ σέλερ, και παρέμεινε εκεί για πολύ. Αντίθετα, η θεατρική του παράσταση 17η Νύχτα, που παίζεται στο θέατρο Άνεσις, είναι ένα άνισο πόνημα όπου πολλά πράγματα πάνε στραβά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του σκηνοθέτη και των ηθοποιών.
Η ιστορία είναι απλή και αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο διάσημος μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ, που ήταν μαζί με τον Αϊνστάιν στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Σπουδών του Πρίνστον, έχει σταματήσει να τρώει γιατί νομίζει ότι θέλουν τα τον δηλητηριάσουν. Εισάγεται στο νοσοκομείο και εκεί μία νευρωσική και αυταρχική νοσοκόμα, η Μαίρη Πίρσον, προσπαθεί να τον πείσει να φαει, γιατί αλλιώς θα αποδημήσει εις Κύριον. Ο Γκέντελ, μέσα στο στενό μανδύα της λογικής του, προσπαθεί να της εξηγήσει γιατί δεν επιθυμεί (ή φοβάται) να φαει. Επιπλέον, η κ. Πίρσον έχει και δύο κόρες τις οποίες τυραννάει, την μία με τόση επιτυχία που παθαίνει νευρική ανορεξία.
Από κει και πέρα η ιστορία συνεχίζεται μέχρι το αναπόφευκτο τέλος της με παρεκβάσεις «μοντέρνου» θεάτρου από την αφηγήτρια – την άλλη κόρη της κ. Πίρσον – και μία χιουμοριστική, πλην όμως κουραστική και εμβόλιμη παρουσία του κορυφαίου μαθηματικού και καθηγητή Νταβίντ Χίλμπερτ που προσπαθεί να εξηγήσει τα μαθηματικά, την λογική της μη πληρότητας και -- αντιπαραθετικά μια και αυτός ήταν ο μεγάλος χαμένος από το θεώρημα του Γκέντελ -- τι ακριβώς απέδειξε ο Κουρτ Γκέντελ.
Όντως αυτά που προσέφερε ο Γκέντελ στην επιστήμη ήταν πολύ σημαντικά, αλλά ούτε το θεώρημά του --και ενδεχομένως ούτε η παράνοιά του -- μπορούν να μεταφερθούν στο σανίδι. Οι διάλογοι είναι συχνά ενδιαφέροντες και με χιούμορ, αλλά ο θεατής αναρωτιέται «προς τι;». Ούτε οι χαρακτήρες εξελίσσονται,ούτε η ιστορία είναι γοητευτική. Μήτε ατυχώς αναδεικνύεται η κρυφή γοητεία των μαθηματικών, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας σε μία συνέντευξή του.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος έκανε μία αξιέπαινη σκηνοθετική προσπάθεια, και τα σκηνικά λειτουργούν σχετικά αποτελεσματικά. Οι ηθοποιοί, με πρώτο τον Γιώργο Κοτανίδη που υποδύεται τον Γκέντελ δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, αν και στο χειροκρότημα του τέλους διακρίνεις εκείνη την σχεδόν αδιόρατη έκφραση που υπαινίσσεται ότι «εμείς προσπαθήσαμε όσο μπορούσαμε».
Εδώ και δύο χρόνια, πάλι ο Γιώργος Κοτανίδης είχε υποδυθεί τον εξ ίσου διάσημο φυσικό Ρίτσαρντ Φέινμαν. Παρόλο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι και εκείνη η παράσταση απευθυνόταν σε ειδικό κοινό (κάτι πού δεν αληθεύει) το πολύ καλό σενάριο την έκανε απολύτως απολαυστική. Έφευγες ικανοποιημένος, χορτασμένος θέατρο. Το ίδιο συνέβαινε και με την Κοπεγχάγη, ένα θεατρικό έργο της ίδιας κατηγορίας. Είναι αυτές οι συγκρίσεις που γέρνουν ακόμη περισσότερο την πλάστιγγα σε βάρος της 17ης Νύχτας. Περιμένουμε ένα βιβλίο, όπου μπορεί πάλι να λάμψει το αναμφισβήτητο ταλέντο του Απόστολου Δοξιάδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου